To Φλυτζάνι

Τα πρωινά ντυνόσουν πάντα βιαστικά
ο χρόνος έλεγες, ποτέ δε φτάνει
Έτρεχα στην πόρτα – φιλί στα πεταχτά -
στο κρεβάτι τα σεντόνια σου ζεστά
στο κομοδίνο κρύωνε το άσπρο σου φλυτζάνι

Το απόγευμα καθόμαστε αγκαλιά
τα πόδια σου ακουμπούσες στο ντιβάνι
οι μουσικές ακούγονταν αχνά
με λίγα λόγια πώς πήγε η δουλειά
κι ύστερα τσάι σου ‘φερνα στο άσπρο σου φλυτζάνι

Βραδιάζει κι άργησες να 'ρθείς απ’τη δουλειά
Σε πήρα στο τηλέφωνο – βουίζει πάλι
Ψάχνω το συρτάρι – δυο γράμματα ανοιχτά -
σε μια φωτογραφία μια άγνωστη γελά
Μέσα στα χέρια μου έσπασε το άσπρο σου φλυτζάνι

Θυμάμαι τη γιορτή που σου το χάρισα
μ’αγκάλιαζε σαν σώμα η ματιά σου
μου είπες τ’άλλα δώρα μοιάζουν άνισα
μέσα σ’αυτό θα πίνω την καρδιά σου