ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΑΛΠΑΡΕΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΑΛΠΑΡΕΙ
"Σ'αυτό το ταξίδι που μαζί ξεκινήσαμε, ναύτες απαίδευτοι σε μπάρκο γενναίο, όλα με άγνωστα νερά θα μας μοιάζουν"

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Θάλασσά μου

Θάλασσά μου. Μυρωδιά έρωτά μου.
Άχρονη, αέναη και αχανή. Σε νιώθω στα κρυφά μου κύτταρα.
Ζω από κοντά τη θηλυκή σου μανία.
Και σε κατασκοπεύω.

Θάλασσά μου.
Σοφή γυναίκα εσύ, που ξέρεις μυστικά πότε να μιλάς
και πότε να σωπαίνεις μπροστά στην ορμή του.

Γυναίκα του Ουρανού, τον περιμένεις.
Να σε γλύψει με του ήλιου τα χέρια. Τον περιμένεις.
Να σε φωτίσει, να σε φυσήξει, να πάρεις πνοή για ν’ανασάνεις.
Τον περιμένεις, να γεμίσει το στήθος του με την ευωδιά σου.

Εσύ, ξέρεις πώς να τον κάνεις δικό σου.
Να σε θέλει, να σε ψάχνει με δίψα και τρέλλα.
Να θυμώνει και να φορτώνει αρμύρα και φως απ΄το δέρμα σου.
Να σε ποθεί σκιρτώντας στο κορμί σου, και να βογγά στο γαλάζιο σου βλέμμα.

Θάλασσά μου που τα θέλεις όλα.
Όμορφη, ανυπόταχτη, αυτοδύναμη και αιώνια ερωτευμένη
με τη δύναμή του, αναδεύεσαι γλυκά στο άγγιγμά του.
Λιώνεις στο βάρος του, και τυλίγεις τα κύματα σου γύρω του,
για να τον πάρεις βαθύτερα μέσα σου.

Αναστενάζεις βαθιά στο φιλί του,
- αδιάντροπη - στέλνεις τα σύννεφα για προσευχή του
και όλο υποχωρείς, γνωρίζοντας τη νίκη σου.
Κρυφογελάς ηδονικά μπροστά στον πόθο του,
ανοίγεσαι, και τον ρουφάς μέσα στα υγρά σου τα χείλια.

Σε χαϊδεύει με αστραπές κι αναστενάζεις βαθιά.
Σκίζει το κορμί σου με κεραυνούς και ‘συ ορμάς στα βράχια
να ξεσπάσεις την ορμή του έρωτά σου στο κύμα.
Αιώνια Γυναίκα.
Τον παίρνεις μαζί σου στα βαθιά σου λημέρια
και τον αποπλανείς στη βραχνή σου φωνή.

Τον στέλνεις σε μέρη μακρινά και υγρά,
να σου φέρει πίσω τις μυρωδιές του κορμιού σου.
Να τις αφήσει στα χείλη σου απαλά, και να στα ρουφήξει.

Θάλασσά μου, ο Ουρανός σου σε ζηλεύει αφόρητα.
Σου ζητάει όρκους αγάπης παντοτινής.
Άραγε τα κάνει όλα καλά; Θα είσαι για πάντα δική του;
Σου θυμώνει και συ γελάς στη μέθη της οργής του.
Τον παίρνεις ταξίδι στο βαθύ σου το στόμα
και τον ηρεμείς με λόγια γλυκά.
Ανακατεύεις τη μυρωδιά του με χώμα και κυλιέσαι με νάζι στα φύκια.

Τον κρατάς για λίγο ακίνητο μέσα στην αγκαλιά σου,
και μόνο τότε, του επιτρέπεις να αφήσει μέσα σου, όλη τη μοναξιά του.
Απέραντη, μεγαλόπρεπη και ολάνοιχτη, του επιστρέφεις τον οργασμό
της ψυχής σου.
Το γαλάζιο των ματιών σου.
Το παρθένο του βυθού σου.
Τον τελευταίο σπασμό σου.



Philip Glass - Channels & Winds

Δεν υπάρχουν σχόλια: