Όλοι περνάνε, παραμερίζουν,
με προσπερνάνε, δε με γνωρίζουν
εξαφανίζομαι
Όσα θυμάμαι με βασανίζουν
όσα ξεχνάω με φυλακίζουν
κι όλο βυθίζομαι
Βγαίνω απ’ έξω απ΄τη ζωή μου,
σαν αυταπάτη καυτής ερήμου
εξανεμίζομαι
Δεν έχω χρόνο για άλλες στάσεις
σε πουλημένες επαναστάσεις
με συνηθίζουνε
Και όσοι λένε πως θα με σώσουν
θα μ’αγοράσουν - δε θα πληρώσουν
μα δε χαρίζομαι
Στίχοι: Τάμμυ Τσέκου
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Η μοναξιά των δύο
Άδεια τα βράδια,
σκόρπια σημάδια
τις τύχες μας κρατάνε
Κι όταν νυχτώνει
στ’όνειρο μόνοι
οι δυο μας προχωράμε
Δεν είπες κάτι,
κάτι ν’αλλάξει
απ΄όσα μας πονάνε
Διπλό σεντόνι
κι εγώ πιο μόνη
μαζί σου να κοιμάμαι
Τη μοναξιά των δύο
σ΄ένα διπλό κρεβάτι
το ξέρεις πως φοβάμαι
Τα άδεια βράδια
στον καναπέ μου μόνη
θέλω να κοιμάμαι
Τη μοναξιά των δύο
σ΄ένα διπλό κρεβάτι
το ξέρεις πως φοβάμαι
Ετικέτες
Απόστολος Ρίζος,
Μαρία Παπαγεωργίου,
μοναξιά,
στίχοι,
Τάμμυ,
e la nave va
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Το μπάρκο του έρωτα
Ταξίδι θα φύγω με άγνωστη πλεύση
κι αν θέλω στο τέλος να έχω μια γεύση
θα ’ναι το αρμυρό το φιλί σου
Κι αν έχει στεριές με σένα να ζήσω
ψυχή μου την άβυσσο δε θα μετρήσω
μαζί σου τους κάβους θα λύσω
Και όταν το κύμα ζητάει το κορμί μου
στον άγριο αέρα να μείνεις μαζί μου
στα ρέλια σφιχτά να με δέσεις
Αυτό το ταξίδι μαζί ξεκινήσαμε
ναύτες απαίδευτοι σε μπάρκο γενναίο
Σ’αυτό το ταξίδι το χρόνο τον σβήσαμε
στο άγνωστο ζήσαμε, κι ήταν ωραίο
Κι αν φοβηθείς τις σκιές, μην τρομάξεις
μες στις σπηλιές σου φωτιές να ανάψεις
στους τοίχους για μένα να γράψεις
Ξημέρωμα φεύγω για νέα ταξίδια
στην πλώρη μου έχω καινούργια πυξίδα
να βγω στα πελάγη του έρωτα
Αυτό το ταξίδι μαζί ξεκινήσαμε
ναύτες απαίδευτοι σε μπάρκο γενναίο
Σ’αυτό το ταξίδι το χρόνο τον σβήσαμε
στο άγνωστο ζήσαμε, κι ήταν ωραίο
κι αν θέλω στο τέλος να έχω μια γεύση
θα ’ναι το αρμυρό το φιλί σου
Κι αν έχει στεριές με σένα να ζήσω
ψυχή μου την άβυσσο δε θα μετρήσω
μαζί σου τους κάβους θα λύσω
Και όταν το κύμα ζητάει το κορμί μου
στον άγριο αέρα να μείνεις μαζί μου
στα ρέλια σφιχτά να με δέσεις
Αυτό το ταξίδι μαζί ξεκινήσαμε
ναύτες απαίδευτοι σε μπάρκο γενναίο
Σ’αυτό το ταξίδι το χρόνο τον σβήσαμε
στο άγνωστο ζήσαμε, κι ήταν ωραίο
Κι αν φοβηθείς τις σκιές, μην τρομάξεις
μες στις σπηλιές σου φωτιές να ανάψεις
στους τοίχους για μένα να γράψεις
Ξημέρωμα φεύγω για νέα ταξίδια
στην πλώρη μου έχω καινούργια πυξίδα
να βγω στα πελάγη του έρωτα
Αυτό το ταξίδι μαζί ξεκινήσαμε
ναύτες απαίδευτοι σε μπάρκο γενναίο
Σ’αυτό το ταξίδι το χρόνο τον σβήσαμε
στο άγνωστο ζήσαμε, κι ήταν ωραίο
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
Ακροβάτης
Σαν ακροβάτης
νομίζεις θα πετάξεις
μα δίχτυα σε κρατάνε
Σαν ακροβάτης
δε θέλεις να κοιτάξεις
στην άκρη που πατάμε
Επαναστάσεις
κρατώντας αποστάσεις
απ΄όσα μας πονάνε
και πριν περάσεις
του φόβου τις διαβάσεις
τα πόδια σου γλυστράνε
Σε ένα σύρμα ισορροπία
και η ζωή μας ουτοπία
σταθερά
Κλεμμένες φράσεις
σε νέες παραστάσεις
και κόλπα που πουλάνε
Στις τρεις διαστάσεις
στις ίδιες καταστάσεις
τα βράδια μας περνάμε
Σαν ακροβάτης
δεν ξέρεις πώς να φτάσεις
στα ύψη που κοιτάμε
Ζητάς προφάσεις
και τρέχεις να προφτάσεις
τα χρόνια που κυλάνε
Σε ένα σύρμα ισορροπία
και η ζωή μας ουτοπία
σταθερά
νομίζεις θα πετάξεις
μα δίχτυα σε κρατάνε
Σαν ακροβάτης
δε θέλεις να κοιτάξεις
στην άκρη που πατάμε
Επαναστάσεις
κρατώντας αποστάσεις
απ΄όσα μας πονάνε
και πριν περάσεις
του φόβου τις διαβάσεις
τα πόδια σου γλυστράνε
Σε ένα σύρμα ισορροπία
και η ζωή μας ουτοπία
σταθερά
Κλεμμένες φράσεις
σε νέες παραστάσεις
και κόλπα που πουλάνε
Στις τρεις διαστάσεις
στις ίδιες καταστάσεις
τα βράδια μας περνάμε
Σαν ακροβάτης
δεν ξέρεις πώς να φτάσεις
στα ύψη που κοιτάμε
Ζητάς προφάσεις
και τρέχεις να προφτάσεις
τα χρόνια που κυλάνε
Σε ένα σύρμα ισορροπία
και η ζωή μας ουτοπία
σταθερά
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)