Είναι νωρίς; Είναι αργά;

Φαντάσματα μιας διαδρομής, μιας εφηβείας μακρινής,
πάλι ξυπνάνε.
Σκιές ερώτων κι ηδονής, όνειρα ζωής κρυφής,
τώρα γυρνάνε.
Χορτάτοι πόθους αδαείς, επώδυνους και ατυχείς -
- χρόνια κυλάνε.

Σε κρύπτες αρχαίες και στοές, επιθυμίες τρυφερές,
βαθιά φυλάμε.
Είναι νωρίς; Είναι αργά; Είναι το τώρα; Είναι παλιά;
Δειλά ρωτάμε..
Φτάνουμε πάντα σε στροφές, χτυπάμε τοίχους με γροθιές.
Και ας πονάμε.

Μη με ρωτάς αν θα προφτάσω, αν ξαναρχίσω, πού θα φτάσω.
Κι εγώ φοβάμαι.
Όσα μας πόνεσαν βαθιά, μας έσκισαν τα σωθικά,
παραφυλάνε.
Πόσα ακόμα να ανεχτείς; Ποια είναι τα όρια της ψυχής;
-«Τι θες; – κοιμάμαι».

Μάτια γεμάτα ενοχές, μέλλον αβέβαιο κι ασαφές,
κρυφοκοιτάνε.
Μπροστά σε μια προοπτική διχαστικά προκλητική,
παραπατάμε.
Άραγε θα’μαστε επαρκείς, άξιοι της μοίρας συγγραφείς;
Πες μου, πού πάμε;