To ποιήμα των βράχων

Δυο βράχοι μόνοι στο γυαλό, εκεί που σκάει το κύμα,
με πόθο αγκαλιαστήκανε και φτιάξαν ένα ποιήμα.

Ο Ουρανός κι η Θάλασσα παίζουνε με τ’ανέμι,
σφιχτοδεμένοι με γητειές, για πάντα ερωτευμένοι.
Γεννήσαν σύννεφα λευκά, ταξίδεψαν σε τόπους,
όπου δεν έφτανε σκαρί να πάει τους ανθρώπους.

Ο ήλιος χαμηλώνοντας τα είδε όλα κι είπε:
«Το φως μου πάρτε για δαυλό το πάθος σας να ζείτε».
Η Αφροδίτη γέλασε κρυφά, αγάπησε κι εκείνη,
το χέρι άπλωσε αργά κι έφτασε τη Σελήνη.

Τα φύκια μόνα, ζήλεψαν, λίγη δροσιά ζητήσαν.
Το κύμα πήραν μέσα τους, τη δίψα λησμονήσαν.
Δυο γλάροι που ταξίδευαν, στα ξάρτια μπερδευτήκαν,
μα τη σκλαβιά δεν άντεξαν κι έτσι αγαπηθήκαν.

Τρελλά χορεύαν μυρωδιές, ρίγανη και θυμάρι.
Τις ευωδιές τους μπλέξανε και γίνανε ζευγάρι.

Κάποιος μας είδε από ψηλά και έστρεψε το βλέμμα.
Tους φόβους μας ευλόγησε και γίναν οι δύο ένα.
Γι αυτό βρεθήκαμε μαζί, την ομορφιά να δούμε,
βράχοι ενωμένοι στο γυαλό, το ποιήμα μας να ζούμε.