Πού πάει η Αγάπη

Ξημέρωσε η μέρα, δεν ήσουν πουθενά.
Το θαύμα της αγάπης σαρώθηκε ξανά.
Πού πάει τόση αγάπη; Ποια είναι η γητειά;
Σαν χάνονται τα φώτα, πώς μένει μόνο η σκιά;

Σαν το κοχύλι χάνεται στην άμμο,
σαν τ’ άστρο που σβήνει το πρωί,
σαν κύμα που έσκασε εδώ πάνω,
στο βράχο που καθόμασταν μαζί.

Τα μάτια μας κοιτούν το σκαλοπάτι,
κι όμως ο τοίχος ορθώνεται μπροστά.
Μοιάζει η αγάπη να είναι οφθαλμαπάτη,
που δείχνει στον καθένα ό,τι χρωστά.

Σε όποιον στο τέλος μένει πάλι μόνος,
η αγάπη φέρνει μια σοφία μυστική.
Και αν η άλλη της όψη είν’ ο πόνος,
όπου κι αν πάει, θα ψάξει να τη βρει.