Έχεις ματιά μικρού παιδιού και όψη σαραντάρη,
ήρθες να βρεις τη φρόνηση που κάποιος σου’χε πάρει.
Έψαξες όρη και βουνά, μα τίποτα δε βρήκες
και τότε ανακάλυψες ότι ποτέ δεν είχες.
Καθόλου δε σε πείραξε, γιατί και να σε νοιάξει;
Εσύ έτσι γεννήθηκες, κανείς δε θα σ’αλλάξει.
Ρούφηξες όλους τους χυμούς, έγλυψες και το μέλι,
το βάζο πήρες κι έφυγες, σε κυνηγάει αγέλη.
Παιδιά, σκυλιά ξοπίσω σου, γυναίκες θυμωμένες.
Τι νά ΄κανες ο δύστυχος; Ήτανε τρελλαμένες.
Γι αυτό και τις παράτησες κι αλλού πας για να ψάξεις.
Σε μέθες και σε χίμαιρες και σε καπνούς ν’αράξεις.
Όσοι σε συναντήσανε, σου ζήτησαν μια χάρη
κι εσύ τους άφησες ψυχή, καθένας να σου πάρει.
Τώρα που βλέπεις πως γερνάς, ζητάς το χρόνο πίσω.
Μακάρι να γινότανε εγώ να στον χαρίσω.
Μα βλέπεις, όπως έστρωσες, έτσι και θα ξαπλώσεις.
Όσα δεν πόνεσες βαθιά, γι αυτά και θα πληρώσεις.
Όμως μη στέκεσαι λεπτό, στιγμή μην κάνεις πίσω.
Στο δρόμο που ξεκίνησες, μόνο δε θα σ’αφήσω.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου